1. Η ασθένεια της μουσικής μας

Η νέα μέθοδος της εκκλησιαστικής μας μουσικής, όπως λέει ο εισηγητής της Χρύσανθος στο «Μέγα Θεωρητικό της Μουσικής» του, χρειάζεται περαιτέρω τελειοποίηση. Έτσι 50 χρόνια μετά η Πατριαρχική Επιτροπή προσπάθησε να διαλευκάνει – αποσαφηνίσει μερικά πράγματα λέγοντας όμως και αυτή ότι πολλά έχουν ακόμα να γίνουν.

Ακόμα και ο Σίμων Καράς στο θεωρητικό του (που πλησιάζει το σκοπό ακόμα περισσότερο) αναφέρει επίσης ότι πολλά έχουν ακόμα να γίνουν και ένα από τα κυριότερα είναι τα «Φυσικά».

Και στις τρεις παραπάνω εργασίες υπάρχουν λάθη ή κενά με αποτέλεσμα:

  1. Να μην υπάρχει ακόμα μία και μόνο μέθοδος που να αφορά τη χρήση των διαφόρων διαστημάτων που χρησιμοποιεί η μουσική μας και να συμφωνούν σε αυτή όλοι.
  2. Να αποκλείεται η χρήση κάποιου τεχνικού μέσου, αποδεκτού από όλους, που θα βοηθούσε τον έλεγχο αυτού που ψάλλομε ή τραγουδάμε δηλαδή ενός κατάλληλα διαμορφωμένου οργάνου. Και αυτό είναι το κύριο πρόβλημα της μουσικής μας.

Δεν εννοούμε βέβαια να χρησιμοποιείται μέσα στην εκκλησία κατά την ώρα της λειτουργίας αλλά μόνο στις σχολές βυζαντινής μουσικής. Θα πρέπει κάθε μαθητής παράλληλα και από την αρχή σχεδόν της σπουδής του να μαθαίνει να παίζει στο όργανο αυτό τα μαθήματα και να τα ψάλει συγχρόνως. Φυσικά θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην παραδοσιακή και την δημοτική μουσική που είναι οργανική.